Elke ochtend als ze het station Brussel-Zuid via de zuiduitgang verlaten, kruisen pendelaars de postbode op z’n fiets. Met één fietstas vooraan en twee achteraan zijn elektrische fiets, is Jacques Quairiaux een bekend gezicht zoals in een dorpje rond het Baraplein. Inwoners stoppen om hem te begroeten, naar nieuwtjes te vragen en soms om zich te beklagen over postbodes die hem vervangen tijdens zijn vakantie.

Hij lacht en is blij met de erkenning. Het is zonder twijfel de reden waarom hij het niet erg vindt om al zes jaar zo vroeg zijn ronde aan te vangen.

De postbode woont aan de Belgische kust. “Ik sta elke dag op om 3u40 om de trein Oostende-Brussel te nemen om 4u42. Om zes uur ’s ochtends kom ik aan in Brussel.” Daarna moet hij nog naar het depot in Anderlecht.

Hij haalt de fiets op in deze lokalen. In deze buurt is hij de enige die hem gebruikt. “De anderen wilden er geen. Een andere postbode heeft een gewone fiets, geen elektrische. Het is gemakkelijker om mijn rondes per fiets te doen want ik heb last van rugproblemen. Daarbij, heb ik geen rijbewijs.” Daarna bezorgt hij de post in de hele buurt rond Autonomie en Clémenceau.

“Ik ben graag buiten en ik vind het leuk om mensen te leren kennen en met hen te babbelen. Daarom wou ik postbode worden.”

Jacques begon als vijftiger zijn carrière als postbode in Oostende. Winter of zomer, een tweewieler was er het enige transportmiddel voor postbodes. Jacques werkte vele jaren in Oostende voor hij werd overgeplaatst naar onze hoofdstad.

In Brussel zijn fietsende postbodes zeldzamer. De meeste van zijn collega’s nemen de metro of de bus. “Ik vind dat ik sneller ben met de fiets.” Gedaan met het wachten aan bushaltes tussen het depot en de wijken. Snelheid is in zijn beroep belangrijk. De postbode moet ongeveer 1250 postbussen per dag bedienen. Dan telt uiteraard elke minuut. Normaal is zijn werkdag afgelopen rond 13u en gaat hij naar huis om uit te rusten.

Ondanks de wisselende werkuren en het hoge ritme, krijgt hij er nooit genoeg van. “Ik ben graag buiten en ik vind het leuk om mensen te leren kennen en met hen te babbelen. Daarom wou ik postbode worden. Ik heb geen spijt dat ik de job in Brussel heb aangenomen. Ik onderhoud zo ook mijn fysiek want sporten is eigenlijk mijn beroep.”