Die vrijdagochtend komen acht vrouwen samen in het Elisabethpark, aan de voet van de Basiliek van Koekelberg. Vijf onder hen zijn daar voor een fietsinitiatie. De drie anderen om hen te begeleiden.

« Mijn dochter van 10 kan uitstekend fietsen. Ze leerde het op school. Ze probeerde het mij uit te leggen, maar ik viel en ik heb gezegd dat ze maar moest door fietsen », vertelt Djenabou.

« We naar het Warandepark, daar kan ik alleen maar toekijken »

Ze is een alleenstaande moeder met drie kinderen. Die kunnen allemaal fietsen, behalve de jongste, die pas 3 is. « Ik wil niet dat ze alleen op straat rijden, en dus gaan we naar het Warandepark. Daar kan ik alleen maar toekijken », betreurt ze. En dus heeft Djenabou zich ingeschreven voor de fietslessen van Vaartkapoen, een gemeenschapscentrum van de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

Lea werkt bij Vaartkapoen en krijgt de hulp van twee vrijwilligers: Danielle en Tulya. Tijdens zes sessies van telkens drie uur leren ze de vijf deelneemsters fietsen. « We doen dit voor de derde keer. De meeste vrouwen kunnen na één of twee sessies fietsen. Daarna leren we hen draaien, rijden op een smalle strook, achterom kijken of een hand loslaten. Tot slot rijden we het verkeer in om hen te leren hoe ze een rond punt moeten nemen, welke afstand ze tot auto's moeten bewaren en zo meer », legt Lea uit.

Djenabou wil alles leren om er met het gezin op uit te kunnen trekken. « Als ik vlot kan fietsen, breng ik mijn kinderen met de fiets naar school. Dat gaat sneller dan met de bus », merkt ze op. Djenabou heeft geen auto, maar benadrukt dat een fiets goedkoper is. 'Je hoeft geen benzine te tanken en niet naar een parkeerplaats te zoeken!'

Na twee uur praktijkles gaan haar voeten van de grond. Ze fietst! Voor alle zekerheid rijdt ze de rest van de ochtend rondjes in het park (bochten inbegrepen!).

Maria leerde acht jaar geleden fietsen, maar vergat alles. « Ik was zenuwachtig vandaag, maar het is gelukt ».

Ook Inna leerde al fietsen. 15 jaar geleden. Wat ze van deze les vond? « Er is moed nodig om eraan te beginnen, maar het is wel leuk. Ik zou in het dagelijks leven graag meer fietsen. In Brussel is dat misschien moeilijker, omdat er veel auto's rijden». Ze maakt zich zorgen. En toch: op het einde van de les volgt ze Danielle zonder aarzelen naar het gebouw van Vaartkapoen. Zo fietst ze in het verkeer, terwijl het eigenlijk de bedoeling was dat ze die afstand te voet zou afleggen, met de fiets aan de hand.

Op de stoep raken de anderen druk in gesprek, hoewel ze elkaar drie uur geleden niet eens kenden. « De fiets brengt ons dichter bij elkaar », merkt een van hen lachend op.

Het is mooi om te zien hoe de vrouwen aan het einde van de les allemaal lachen. Met kinderlijk plezier en trots hebben ze iets geleerd. « Ik ben fier op mezelf », bevestigt Hanan. « Dit was de allereerste les, en ik heb al een eindje gefietst. Onlangs verkocht ik mijn auto, omdat ik genoeg had van de files en van het zoeken naar een parkeerplaats. Mijn volgende aankoop wordt een fiets. Eerst om in mijn vrije tijd mee te rijden, maar het is de bedoeling om later al mijn verplaatsingen met de fiets te maken ».

« het moment waarop de vrouwen hun evenwicht lijken te vinden. Vaak vallen ze vlak daarna, omdat ze zo opgewonden zijn »

Danielle geeft al jaren fietsles met een brede glimlach. Ze houdt vooral van « het moment waarop de vrouwen hun evenwicht lijken te vinden. Vaak vallen ze vlak daarna, omdat ze zo opgewonden zijn ». Lea vindt het geweldig als ze hoort dat de vrouwen na het volgen van de lessen een fietstochtje met hun gezin zijn gaan maken.

Zo vertelt ze het verhaal van een vroegere deelneemster. Toen ze aankwam, vertelde ze dat ze al vaak had geprobeerd te fietsen, maar dat het haar nog nooit gelukt was. « Het was inderdaad een moeilijk proces, maar uiteindelijk was ze in staat om te fietsen. Haar echtgenoot en zij waren zó blij dat ze koekjes voor ons bakten. En op een dag stuurde ze me via e-mail een foto van hen beiden, naast elkaar fietsend. Precies daarom wilde ze leren fietsen: om met haar man naar zee te kunnen rijden », glimlacht Danielle.