Het is acht uur 's ochtends in de basisschool 'Saint-Joseph Boondael' in Elsene. Druppelsgewijs komen de kinderen binnen, afgezet door hun ouders met de auto, te voet of per fiets. Zij die met de fiets kwamen, maken die vast aan de fietsbeugels van de stalling in de hoek aan de ingang. Anderen cirkelen dan weer druk rond hun fiets, maken hun slot los en gaan op zoek naar hun iets verderop beschikbare fietshelm en -hesje. Zij gaan namelijk net vertrekken.

Een keer per week hebben de leerlingen van het vijfde en zesde jaar zwemles in het zwembad van Elsene. Tot nog toe namen de leerlingen een speciaal afgehuurde bus voor deze verplaatsing van zo'n drie kilometer. In maart werd er echter - op initiatief van een van de opvoeders, Christophe - gestart met een fietsbus. Zij die dat willen, kunnen dus het traject heen en terug afleggen per fiets en onder begeleiding van opvoeders, de lerares lichamelijke opvoeding en een gemeenschapswacht van de gemeente Elsene. Soms wordt de groep vergezeld door ouders. « De eerste keer waren er ongeveer zevenentwintig leerlingen, omdat het nieuw was. Sindsdien hebben we steeds dezelfde groep. Die bestaat uit twintig van de vierenzestig leerlingen », verklaart lerares lichamelijke opvoeding Nathalie.

Een van de leerlingen kan ons zeggen waarom zijn klasgenoten niet meefietsen: « Ofwel zijn ze te lui, ofwel hebben ze geen fiets. »

« In het begin was de terugweg moeilijk »

De kinderen bereiden zich voor. Ze gaan in een rij staan. « Maak allemaal groepjes van vijf », herhaalt opvoeder Christian. « Niet naast elkaar. En hou een beetje onderlinge afstand ». Aan de kop van het peloton geeft Rose toe dat ze de eerste twee keren mee fietste en daarna afhaakte omdat ze toch de bus wilde nemen met haar vriendinnetjes. "In het begin was de terugweg moeilijk. « Inderdaad; hoewel de heenweg een afdaling is, worden de spieren aan het werk gezet bij de terugkeer. « Maar nu gaat het best. Ik ben eraan gewend », glimlachte Rose.

Achter haar kletst Hugo met Louis en Félix terwijl ze fietsen vergelijken. Volgens Hugo is de fiets beter « omdat die niet vervuilt." « Bovendien gaat het sneller dan met de bus », verduidelijkt Louis. Wanneer er veel verkeersopstopping is, komen de fietsende leerlingen effectief tien tot twintig minuten vroeger aan dan de bus. « In vergelijking met het half uur in het water is dat veel », benadrukt Nathalie.

« Het voordeel is dat ik mag schreeuwen »

Voor Félix is het voordeel van de fiets dat hij lekker mag schreeuwen, of in ieder geval toch luid spreken. Dat mag hij niet in de bus. Volgens Hugo, ten slotte, is fietsen flinker. « We kregen zelfs eens taart als beloning », herinnert Louis zich.

Maar dan is er genoeg gepraat: tijd om te vertrekken. Met hun fluohesjes lijken de leerlingen wel een groepje eendenkuikens. De karavaan springt in het oog. Ter hoogte van de Generaal Jacqueslaan wordt het peloton ingehaald door een groepje volwassen fietsers, die de kinderen vergasten op een fietsbellenconcert. « Dat zijn de ouders », glimlacht Nathalie. Voorbij het ziekenhuis van Elsene halen de kinderen een rij geblokkeerde auto's langs links in. « We begroeten hen bij het voorbijrijden », zegt een meisje trots glimlachend.

Aan elk kruispunt houden de begeleiders toezicht en herhalen ze de veiligheidsregels.

Na een kwartiertje laveren door kleine straten komt de groep aan bij een fietsenstalling dichtbij het zwembad. De terugkeer - die een beetje bergop gaat - duurt ongeveer twintig minuten.

« Alle leerlingen hebben een fietsbrevet »

Het idee is dat de fietsbus op termijn overbodig wordt, zodat het budget ervoor aan andere projecten kan worden besteed. « En om de leerlingen aan te zetten tot fietsen en dus minder te vervuilen », luidt het bij Christian. Dit project past in de filosofie van de school en haar schoolvervoersplan. « We hebben een 'kiss & ride'-ruimte om kinderen af te zetten. We stellen een fietsenstalling ter beschikking. En we hebben loopfietsjes om de kleintjes in het zadel te krijgen », zegt Christian. Alle leerlingen van het vijfde leerjaar moeten overigens een fietsbrevet halen. Pro Velo organiseert dat. De dag na ons bezoek gingen de leerlingen trouwens hun kostbare brevet ophalen bij de gemeente Elsene ... met de fiets natuurlijk!

Christian houdt ervan de kinderen te begeleiden. « Je legt heel snel contact met de kinderen. Meer dan te voet. Er wordt altijd wel wat leuks verteld », merkt hij op. Mourad, gemeenschapswacht bij de gemeente Elsene en opgeleid door Pro Velo, is ook erg blij dat hij kan fietsen. « Voor dit project stonden we een beetje 'op stand-by'. Ik fietste enkel van en naar het werk. De kinderen begeleiden is leuk. Ze fietsen bovendien heel goed. Onze fietstochten lopen van een leien dakje », stelt hij vast.