Wanneer je L'Epicerie binnenstapt, lijkt de tijd wel stil te staan. Ligt het aan de muziek die op de achtergrond speelt? Aan de decoratie die ons terugvoert naar vervlogen tijden? Of misschien is het de glimlach van Mong, de gerant van de zaak? Het is waarschijnlijk een combinatie van al de bovenstaande factoren.

Mong richtte zijn zaak op in 1991. Daarvoor was het een kruidenierszaak. De naam en vormgeving nam hij over. Sedert 2005 biedt hij er een kleine kaart aan, waarop zijn bekende kippengehaktballetjes met citroengras prijken.

Mong, die van Thaise origine is, kwam in 1989 aan in België. Hij was toen 29 jaar. In 2001 keerde hij enkele weken terug naar zijn geboorteland om zich daar te bekwamen in de traditionele keuken. Een keuken die hij vervolgens aanpaste aan de Belgische smaak. « In Thailand eet men immers heel pikant », glimlacht hij.

« Taarten op de bagagedrager »

Wanneer Mong niet in de zaal of achter het fornuis staat, fietst hij rond in Elsene. Dat doet hij om van zijn huis - aan Flagey - naar zijn zaak te gaan. Of wanneer hij boodschappen doet. Of hij nu om specerijen, vlees of taarten gaat, daarvoor bestijgt hij zijn stalen ros. Taarten koopt hij per twee. Dat doet hij twee keer per week. Hij plaatst de taarten in een zak die hij plat neerzet op zijn bagagedrager en maakt de zak vast aan zijn fietstassen. Hij heeft het allemaal slim bekeken.

Als vooruitziend man heeft Mong twee fietsen in zijn zaak staan. Zo kan een lekke band geen roet in het eten gooien. Hij beschikt ook over de nodige uitrusting om allerhande weer en situaties te trotseren: « Ik heb een gewoon fluohesje en een langer model voor als het regent. Het langere model komt tot aan de bovenbenen », benadrukt hij.

Aangezien hij last heeft van rugproblemen, koos hij ook voor een fietsstuur waarmee hij goed rechtop kan zitten.

Fietsen zit in de familie: zijn vrouw fietst ook, al opteert ze eerder voor Villo!. « Zo kan ze de fiets ergens achterlaten en de metro nemen als ze daar zin in heeft », verduidelijkt Mong. Ook zijn kinderen rijden met de fiets. Zijn zesjarige dochter heeft al een eigen fiets en zijn driejarige zoon rijdt mee met een FollowMe of op een kinderzitje.

Zijn auto gebruikt Mong alleen voor grote boodschappen. Dat gebeurt een à twee keer per week.

« Ik vind de fiets een goed verplaatsingsmiddel. In de auto spendeer je veel tijd aan parkeerplaats zoeken », klinkt het. « Brussel is geen vlakke stad. Van Flagey naar hier gaat het bijvoorbeeld bergop. Het gaat echter om kleine trajecten, dus het valt best mee », merkt hij op.

Maar de fiets is meer dan alleen een vervoermiddel voor Mong. Je voelt dat hij echt van fietsen houdt: « Ik hou erg van Duitse postfietsen », vertrouwt hij ons toe. « Ik vind het vooral leuk hoe de bak vooraan zit ».

Hij glimlacht. Dat doe hij ook wanneer hij ons over zijn andere passie vertelt: fotografie. Mong volgde lessen fotografie. Aan de muren hangen een paar van zijn foto's en op een van de rekken prijkt zijn oude camera. Dat benadrukt het stilstaan van de tijd.