« Maken we eerst foto's? Wacht even, ik zet me klaar », glimlacht Damien Vandermeersch, magistraat bij het Hof van Cassatie. Hij trekt zijn fluohesje aan en zet zijn helm op. Aangezien de zon ongenadig hard schijnt, trekt hij zijn beschermende kledij niet aan. 'Maar als het nodig is, heb ik die wel bij », verduidelijkt hij. Damien Vandermeersch is er de man niet naar om zich door het weer te laten verrassen. Hij rijdt nu al 37 jaar door Brussel. « Of het nu regent of sneeuwt, ik heb een volledige uitrusting », verzekert hij ons. Zelfs overschoenen!

Hij bezit ook twee fietsen. « Als ik een lekke band heb, neem ik de andere fiets. Ik heb geen tijd om te wachten op een reparatie », beweert hij. In werkelijkheid heeft hij zelfs vier fietsen, maar de twee andere zijn een mountainbike en een racefiets voor in zijn vrije tijd.

De fiets is onder magistraten niet het gebruikelijkste vervoermiddel. En dat is nog zacht uitgedrukt. « Sommige griffiers, secretaresses en bedienden komen met de fiets. In mijn rechtsgebied ken ik geen enkele magistraat die met de fiets komt werken. Ten onrechte, oordeelt Damien Vandermeersch. « Toegegeven, sommigen wonen niet in Brussel. Bovendien zijn er ook die met de metro of de trein komen. Ze komen niet allemaal met de wagen », erkent hij.

« De timing is betrouwbaar en zeker »

Voor hem is fietsen de efficiëntste manier om de afstand tussen zijn woning en zijn werkplek te overbruggen. « Het voordeel van de fiets? De timing is betrouwbaar en zeker: 20 minuten heen en 20 minuten terug. Toen ik advocaat was, had ik een motor, omdat ik alle kanten uit moest kunnen. Toen ik hier begon te werken, lag de keuze voor een fiets bijna voor de hand », herinnert hij zich.

En toch: « Aanvankelijk werd ik scheef bekeken omdat ik met de fiets kwam werken. Het werd me afgeraden. Alsof een fiets niet bij de functie van magistraat zou passen! Ik vind het goed om te laten zien dat niet iedereen in een keurslijf past », stelt hij.

Sindsdien is de mentaliteit veranderd. « Tegenwoordig weet iedereen dat ik met de fiets kom werken, en niemand denkt daar negatief over », stelt hij vast. Al 37 jaar volgt hij elke weekdag dezelfde route: de snelste en de vlakste. En met een voorkeur voor smalle straatjes. De terugweg ziet er, onder invloed van het reliëf, iets anders uit. Onderweg neemt hij de tijd om van de stad en de architectuur te genieten. « Hoe sportief ik ook ben, in de stad rij ik niet snel: zo'n 15 tot 20 km/uur. Ik word vaak voorbij gereden », geeft hij toe. Op één jaar legt hij voor zijn beroep 3.000 kilometer met de fiets af.

« Fietsen brengt mijn geest ook intellectueel in beweging »

« Fietsen brengt mijn geest ook intellectueel in beweging. Op de terugweg krijg ik altijd goede ideeën. Voor de manier waarop ik mijn lessen aan de UCL ga invullen, bijvoorbeeld. Dat is een heel creatief traject », besluit hij.

Een laatste advies voor onderweg? « Zorg ervoor dat je gezien wordt! Verlichting is van levensbelang. De automobilisten die je opmerken, zijn trouwens grotendeels sympathieke weggebruikers ».