Het kanaal wordt vaak beschouwd als een "de facto" grens tussen wijken "aan deze kant" of "aan de andere kant" van de waterweg. Voor Vanessa is het kanaal eerder wat haar verbindt met de verschillende hoeken van Brussel. Haar privé en beroepsleven lijken allemaal rond het kanaal te draaien. Ze woont in de buurt van de Ninoofsepoort, werkte een tijdje in Molenbeek voordat ze bij de gemeente Vorst aan de slag ging.

Van hier tot daar, haar weg is langs het kanaal. Met de fiets is het ideaal: het is vlak en afgescheiden van het verkeer. Het is dankzij het kanaal dat ze tot het einde van haar zwangerschap kon fietsen. Vanessa hield van de tweewieler alvorens zwanger te worden en het gelukkige nieuws ging haar gewoontes niet veranderen. Na een paar maanden moest ze haar mannelijke koersfiets aan de kant zetten en het stuur van haar tweede fiets - ook een koersfiets maar met diagonale staaf – aanpassen om rechtop te kunnen zitten. « Fietsen was comfortabeler dan het openbaar vervoer. In het tweede geval moest ik wandelen tot de halte en daar wachten op de tram, » vertrouwt ze ons toe. 'Tot het einde' is geen lichtzinnige uitdrukking: in het zadel op vrijdag, maandag ging ze naar het ziekenhuis en op dinsdag is haar dochter geboren.

« Ze kijkt naar de weg en ik laat haar dingen zien »

De geboorte van haar dochter heeft haar een paar maanden weggehouden van het fietsen. Maar één ding was zeker: de fiets zou niet lang aan de kant blijven staan. Zodra Joy kon zitten, heeft Vanessa een zitje laten plaatsen voor haar dochter. « Ik vind het leuk dat ze vooraan zit, ik kan haar zien en met haar praten. Ze kijkt rond haar en ik toon haar dingen, » zegt Vanessa.

Al drie maanden ontdekt de jonge dame met haar eigen ogen dit kanaal waar ze negen maanden lang op wiegde. Trots zittend op haar kleine stoel, klamt Joy haar handen vast op de boeg die voor dit doel wordt voorzien. In de mond haar fopspeen, op haar neus een zonnebril om haar te beschermen tegen de zon of de wind, blijft het kleine meisje niet onopgemerkt. Tijdens onze fotoshoot stopt een man om met zijn mobiele telefoon een foto te maken. « Dit gebeurt vaak, » glimlacht Vanessa.

Naast het kinderzitje heeft Vanessa een andere wijziging aangebracht aan haar fiets: twee fietstassen zijn aan beide kanten van haar bagagedrager bevestigd. Ze bevatten het nodige voor haar dochter: helm, trui, jas,... en ook de boodschappen kan ze erin kwijt. Ze maakt gebruik van haar fiets voor uitstapjes tussen het huis en de crèche aan de rand van het kanaal. Het water komt terug. Het is ook via het kanaal dat ze naar Vorst rijdt om naar het werk te gaan. Soms neemt Vanessa haar oude racefiets om te gaan werken; om toch nog even van vlotheid en snelheid te genieten. « Met de fiets kan ik rekenen op de timing. Ik weet dat ik op tijd in de crèche aankom, terwijl met het openbaar vervoer, als ik een aansluiting mis, dit niet gegarandeerd is. » benadrukt Vanessa.

« Het was vijf jaar geleden en het veranderde alles »

Als ze met haar dochter is, neemt ze altijd een babydrager in de fietstassen van haar fiets. « Ik stem mijn ritten af op haar dutjes zodat ze wakker is op de fiets, » merkt Vanessa op. Eénmaal op bestemming aangekomen, kan Joy in de babydrager slapen, terwijl Vanessa een museum bezoekt, winkelt, ...

Toen ze tien jaar geleden in Brussel aankwam, gebruikte Vanessa haar auto en openbaar vervoer. Ze begon toen gedeelde fietsen te gebruiken om van Etterbeek, waar ze woonde, naar Vorst, waar ze werkte, te fietsen maar het was lang. Dus kocht ze een koersfiets. « Het was vijf jaar geleden en het veranderde alles, » herinnert Vanessa zich. Vandaag denken zij en haar vriend eraan om hun auto, die ze bijna niet meer gebruiken, te verkopen. « Het is belangrijk voor de toekomst van Brussel om meer ruimte te bieden aan fietsen en openbaar vervoer. Mensen willen hun auto's niet loslaten omdat ze zeggen dat het openbaar vervoer niet efficiënt is, maar het is een vicieuze cirkel » zegt ze. « Ik wens dat mijn dochter heel vroeg aan de fiets gewoon raakt. »