Peter Cserba en de fiets, een liefdesverhaal dat begon sinds de kindertijd en blijft duren. Toen hij kind was, vond hij in de fiets een manier om op verkenningstocht te gaan, om te delen en gezelligheid te scheppen. Voor Frickshaw zijn dit drie essentiële zaken. Zijn project is heel persoonlijk en gaat over fietstochten met ouderen op rickshaws, oude Aziatische bakfietsen waarop hij 8 jaar geleden helemaal verzot is geraakt.

Peter is een belichaming van zijn tochten en het ritme die het besturen van zo’n grote fietsen vergt: rustig, nieuwsgierig en nederig. Vooraleer hij met zijn project van start gaat, koopt Peter zijn eerste rickshaw aan 150 € en neemt deel aan verscheidenen kritische massa’s waar hij van leer trekt, plezier maakt en zich realiseert dat “uiteindelijk, alles veel beter is vanop een rickshaw”. Hij koopt een handvol andere fietsen waarmee hij experimenteert. “Het is werkelijk het ideale platform om creativiteit aan te wakkeren”. Fietskaraoke, fietsfotohokje, en tot slot dit idee om fietstochten aan te bieden aan gepensioneerden van rusthuizen.

Het is bij de Ursulinen en in een rusthuis te Evere dat hij elke week vanaf april tot het einde van de mooie dagen fietstochten onderneemt met ouderen. “Ik ben me gaan richten op bejaarde mensen, want de fiets is een herinneringsmachine en ik wou nieuwe herinneringen oproepen bij mensen die er al veel hebben en die misschien zeiden dat ze er geen nieuwe meer zouden kunnen/mogen hebben”. Tijdens de fietstochten en in de loop der jaren werden banden gesmeed met de bewoners en Peter ziet hen evolueren, leert hen echt kennen. “De rickshaw schept een sterkere interactie met de mensen. Het is een kans om tijd door te brengen met mensen die al zo lang in Brussel wonen, soms al 60 jaar”.

De dag waarop we Peter tijdens één van zijn fietstochten begeleiden is de hemel onvoorspelbaar en dreigt het te regenen. Maar Charles, de gepensioneerde die voor de eerste keer met een rickshaw rijdt, deinst voor niets terug. Hij zet een hoed op en neemt plaats op de “Bandito”, een Indonesische bakfiets in heldere kleuren. Wij klimmen rustig tot de Blaesstraat die we inslagen tot aan het Vossenplein waar het begint te regenen. Peter stuurt ons terug in de richting van de Hoogstraat in een klein café waar iedereen zich in de droogte voor een koffie terugtrekt. Peter begint een gesprek en Charles vertelt over zijn leven als loodgieter: “het beste beroep ter wereld”, en zijn Hongaarse roots. Ook Peter is van Hongaars afkomst en tussen beide mannen ontstaat een levendig gesprek in hun moedertaal waarvan enkel zij de inhoud kennen.

Na een uur klaart het op en het is tijd voor Charles en Peter om terug te keren naar de Ursulinen. “Ik probeer altijd ten minste een kleine wandeling te maken voor we een koffie nemen indien het regent”, besluit Peter. “De bedoeling is vooral om herinneringen op te halen. Dit kost mij niets, ik lever geen speciaal inspanning. Ik ben tevreden dat ik mij gewoonweg geamuseerd heb door terzelfdertijd een goede daad te verrichten”.

Peter beheert zijn vzw Frickshaw alleen, maar zijn fietsen zijn wijdverbreid over heel Brussel en dit stelt hem in staat ze gemakkelijk ter beschikking te stellen voor evenementen of andere vzw’s en zorgt ervoor dat ze herinneringsmachines blijven.