Hij zegt glimlachend dat hij pas op zijn vijfenveertigste begon met fietsen, een beetje per toeval.

Pierre Maurissen is nochtans al lang vertrouwd met tweewielers. “Ja, het is waar, als ik er nu aan terugdenk, ik heb nooit zonder fiets geleefd. Als kind en als tiener heb ik veel gefietst.” Maar omwille van beroepsbezigheden en de kinderen ging de voet van het pedaal. ”Ik deed nog fietstochtjes in het weekend, maar niet regelmatig.”

Pierre is een gepensioneerd onderwijzer.

Toen hij nog lesgaf begon hij bij het begin van het schooljaar 2000 weer dagelijks te fietsen. “ De school in Schaarbeek waar ik lesgaf, was recent verhuisd. Ik had er een kleine ruimte ontdekt, eigenlijk het verwarmingslokaal, waar ik m'n fiets kon stallen.” En daarop besloot hij om met de fiets naar de voorbereidende vergadering te gaan in plaats van met het openbaar vervoer.

“Ik vond het meteen super. Ik was er sneller dan met de MIVB. Een traject duurt zelden langer dan 40 minuten. En ik moet me nooit zorgen maken over uurregelingen van bus en metro. En het is bovendien veel aangenamer. Sindsdien doe ik die route elke dag met de fiets.”

“Ik zou niet zeggen dat ik hyperactief ben, maar ik moet toch elke dag bewegen.”

Pierre heeft het stuur niet losgelaten sinds hij met pensioen is, wel integendeel. Hij fietst nu vijf dagen per week, voor het merendeel van zijn verplaatsingen neemt hij de fiets. Hij fietst bijvoorbeeld naar zijn opleiding tot natuurgids in het museum voor natuurwetenschappen.

En de leeftijd is geen probleem. “Ik zou niet zeggen dat ik hyperactief ben, maar ik moet toch elke dag bewegen.” Voor een zestiger die op 53-jarige leeftijd intensief begon met joggen, is dat misschien een eufemisme. Onnodig te zeggen dat de aanschaf van een elektrische fiets niet direct aan Pierre is besteed. “ Mijn vrouw heeft er onlangs één gekocht. En wanneer we nu een tochtje maken, komst ze altijd als eerste boven op een heuvel.”, lacht hij. “Zelf heb ik het niet nodig. Zeker als je denkt aan het ecologische aspect. Maar het kan helpen om mensen die denken dat ze te weinig conditie hebben, zin te doen krijgen in fietsen.”

Zijn twee dochters hebben de wielermicrobe nog niet te pakken, maar de twee schoonzoons heeft Pierre wel weten te overtuigen. “Tijdens een etentje hebben we ons tot doel gesteld om volgend jaar van Brussel naar Knokke te fietsen. Het is er dit jaar niet van gekomen, maar we doen het zeker volgend jaar. En natuurlijk zonder elektrische fiets!”